Het jaar van topatleet en MIB trainer Tasa

“Dankzij support van Mom in Balance kunnen we in dit jaar twee keer op trainingsstage. Het NK Indoor (60 meter) staat op het programma. Met een nieuw persoonlijk record (PR, 7.42) race ik de finale in. Het scheelt slechts tweehonderdste van een seconde, maar ik kom nèt tekort voor een medaille. Wel levert mijn 4e plek een uitnodiging op voor de estafette selectie op Papendal.”

Met het WK Atletiek voor de deur, is in juni hét selectiemoment tijdens het NK Outdoor. Zowel op de 100 als op de 200 meter sprint bereikt Tasa de finale. Met een nieuw PR op de 100m (11,48) en een top-6 plek, volgt een belangrijk keuzemoment.

Het atletiekseizoen kent dit jaar twee grote toernooien. Een WK in juli en een EK in augustus. “Mijn doel op dat moment is individuele kwalificatie voor het EK. Die kwalificatie heb ik nog niet op zak. Ik heb nu te kiezen: mee naar het WK als onderdeel van de estafette óf proberen de individuele kwalificatie voor het EK af te dwingen.” Tasa besluit voor het laatste te gaan en aanvaardt daarmee het risico hierdoor wellicht beide toernooien te missen.  “Aan het einde van het seizoen zou ik balen als ik op safe had gespeeld. Ik wil er alles uitgehaald hebben.''

Het wordt spannend. “In mijn laatste wedstrijden kom ik tot een PR op de 200m en 0.05sec van de limiet. Ondanks dat mijn lichaam ondertussen op is, wil ik tot het einde de grens op blijven zoeken.” De individuele kwalificatie lukt niet en zowel fysiek als mentaal is de tank leeg. Acht weken lang kan ze geen atletiekbaan zien.

In deze periode verzorgt ze met veel plezier Run Clinics voor Mom in Balance en deelt haar kennis tijdens een speciale clinic op de  landelijke trainersdag. “Met veel energie en inspiratie sluit ik de maand oktober af. Die energie had ik nodig, want er stond nog één grote keuze op de planning.”

Haar gestelde doel haalt ze niet. “Met oog op de Spelen van Parijs, moet er nú iets veranderen. Na een lang keuzeproces, besluit ik te gaan trainen bij de nationale selectie op Papendal. Hier krijg ik alles wat ik nodig heb: de beste coaches van Nederland, de beste sprinters om mee te trainen en alle high-performance begeleiding om het meeste uit mezelf te halen.” Het betekent ook zoeken naar een nieuwe balans tussen gezin en ambitie. “Met hernieuwde energie kijken we nu naar sportjaar 2023 met de eerste mogelijkheid op kwalificatie voor de Spelen van Parijs.”

1. TOPPRESTATIES ZIJN CYCLISCH

“Vaak horen we kreten als: geef altijd 110%! Of: wees altijd de beste versie van jezelf.” Tijdens haar blessure voelt ze hierdoor druk om snel weer 'de oude' te zijn. Het gevolg: ze werkt zichzelf over de kop en krijgt steeds meer pijn. “Inmiddels weet ik: een topprestatie is cyclisch.” Momenten van consistent goed genoeg zijn, topprestaties leveren en rust & herstel wisselen elkaar over het jaar af. “Alleen zo blijf je vol energie in staat om te presteren.”

2. MOEILIJKE EMOTIES MOGEN ER ZIJN

Het zit in onze gebruiken om lastige emoties snel op te willen lossen: bij woede vinden we dat we moeten kalmeren, en bij verdriet direct getroost worden. Nog vaker stoppen we emoties weg en gaan we door. “Dit jaar leer ik dat ze er ook gewoon mogen zijn. Niet alles is een wijze les en niet elke nare gebeurtenis maakt je sterker. “Soms baal ik gewoon enorm en dat is oké. Doordat ik nu ruimte weet te geven aan moeilijke emoties, leer ik dieper voelen. En dat geldt zowel voor dat verdriet en die woede, als voor ongegeneerd ontzettend blij en gelukkig zijn.”

3. KIES ÉCHT VOOR JE DROMEN

Wanneer Tasa aan het eind van het jaar wordt uitgenodigd om op Papendal te trainen, is haar eerste reactie: maar dat kán helemaal niet. Het verre reizen (bijna 200km per dag), minder tijd met haar dochter en daarnaast nog de hoge kosten. “Dat gaat mij nooit lukken...” Nadat de eerste spanning wegebt, begint ze te visualiseren hoe een leven eruit zou zien waarin dit wél zou lukken. Ineens is het daar: het inzicht dat oplossing biedt. “Gaat het lastig worden? Absoluut. Alleen resulteert half doorpakken over twee jaar ook halve resultaten. Nu ik op Papendal ben, voel ik aan alles: dit was de goede keuze. Half kiezen is vaak pijnlijker dan écht kiezen.”